O rasach
MAINE COON !
Wygląd
Maine Coon to kot półdługowłosy średniego typu orientalnego. Średni ciężar dorosłego samca to 6 do 9 kilogramów, a samicy 3 do 5 kilogramów. Ciężar kotów Maine Coon sięga jednak często 11 kilogramów i więcej, a ich długość 1 metra. Okrywa włosowa składa się z dwóch warstw – podszerstka i włosów okrywowych. Ze względu na swoją budowę jest wodoodporna. Futro jest bardzo obfite na brzuchu i pośladkach, a na szyi układa się w charakterystyczną kryzę. U kotów tych dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, jednak najbardziej rozpowszechnione jest brązowe umaszczenie typu tabby.
Charakter
Jest zrównoważony, towarzyski, o dobrym charakterze, nie jest głośny, ale bardzo charakterystycznie miauczy: wydaje serię dźwięków podobnych do treli. Umiarkowanie aktywny, lecz bardzo silnie reagujący, interesuje się wszystkim, co się wokół niego dzieje.
Ma temperament niezależny, kiedy np. odpoczywa, nie szuka kontaktu fizycznego z innymi kotami w domu, lecz wybiera sobie jakieś miejsce wysoko, by móc kontrolować terytorium. Co do zabawy, woli bawić się sam i nie znosi obecności obcych, zwłaszcza jeśli są liczni i hałaśliwi.
Niektóre osobniki są bardziej nieśmiałe, może ma to związek z ubarwieniem. Koty brown, a także kocięta są bardziej czułe i ufne. Mimo groźnego wyglądu, bo jest ogromny, nie jest wcale agresywny i nadaje się do życia z innymi zwierzętami, nawet jeśli nie zawsze lubi obecność psa w domu, którego stara się unikać.
Historia
Przodkowie rasy zostali sprowadzeni z Europy do Ameryki Północnej przez pierwszych osadników w XVI i XVII wieku. Europejskie koty przystosowały się do surowych zim w Nowej Anglii i poprzez naturalną selekcję rozwinęła się rasa dużych, dobrze zbudowanych kotów z grubym, wodoodpornym futrem.
O powstaniu rasy opowiadają także liczne legendy. Według jednej z nich, przodkami Maine Coon była dzika kotka ze stanu Maine i szop, co miałoby tłumaczyć charakterystyczny wygląd kotów – puszysty ogon i najbardziej popularne umaszczenie.
Od roku 2009 hodowla jest zarejestrowana w ICF. Kocięta urodzone w naszej hodowli posiadają rodowody ICF /Międzynarodowe Towarzystwo Miłośników Kotów Internacional Cat Fanciers/. Zapraszamy do współpracy wszystkich, którzy kochają koty i pragną razem z nami dzielić tę pasję.
BRYTYJSKI KRÓTKOWŁOSY!
Wygląd
Kot brytyjski krótkowłosy charakteryzuje się krótką, gęstą i miękką sierścią. Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 odmianach barwnych, od jednokolorowych (niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy, liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe, niebieskie, złociste, zielone, turkusowe.
Charakter
Jest to łagodny, zrównoważony i towarzyski kot. Zaskakująco cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych.
Historia
Według legendy rasa ta wywodzi się od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki zeszczurami. Legendy tej nie da się jednak udowodnić. Faktem jest że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię. Na skutek II wojny światowej istnienie tej rasy zostało zagrożone. W latach 50. XX wieku hodowcy, przy pomocykrzyżowania z persem niebieskim, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy.
KOT BENGALSKI
Kot bengalski to domowy mruczek w skórze lamparta. Jest krzyżówką dzikiego kota bengalskiego z kotem domowym.
Charakter
Kot bengalski jest zwierzęciem czułym i przywiązanym do opiekuna. Ma duży temperament, zrównoważony charakter, jest żywiołowy i niezwykle ciekawski. W odróżnieniu od swojego dzikiego przodka (felis bengalensis, zwanego azjatyckim lampartem) nie wykazuje agresji, jest łagodny i przyjazny. Hodowcy musieli się jednak mocno natrudzić, by wyeliminować z jego charakteru dzikie cechy.
Pierwsze pokolenia bengali miały dość niewyrównany charakter – w miotach zdarzały się osobniki zarówno o „domowym” usposobieniu, jak i nieco dzikie oraz nieufne, mocno dominujące. Z czasem hodowla doprowadziła do złagodzenia i utemperowania charakteru kota bengalskiego. Dziś to przemiły i wesoły kot domowy – wierny towarzysz człowieka.
Kot bengalski jest niezależny, ale bardzo towarzyski. Dość nieufny – obcych traktuje z dystansem i potrzebuje czasu, aby ich zaakceptować. Bardzo przywiązuje się do swojego opiekuna, szczególnie jeśli w domu nie ma innego kota. Budowanie więzi jest jednak procesem złożonym i czasochłonnym. Jeśli się powiedzie, to powstała więź będzie bardzo trwała, a naruszenie jej może negatywnie odbić się na kociej psychice.
Zawsze stara się być w pobliżu człowieka – niechętnie na rękach, za to tuż obok, na kanapie, przed ekranem komputera lub tuż za plecami i wszędzie tam, gdzie właśnie przebywa jego opiekun. W swojej towarzyskości zachowuje jednak pewien dystans. Niekoniecznie będzie lubił noszenie i wspólne spanie, lecz w jego mniemaniu samo przebywanie w pobliżu to oznaka potrzeby bycia razem.
Kot bengalski nie lubi zmian w swoim otoczeniu i powoli adaptuje się w nowym środowisku. Dobrze czuje się wśród innych kotów, które zna. Nie jest konfliktowy, choć zdarzają się także osobniki o dominującej naturze; bez problemu zaprzyjaźni się również z psem, a także z dziećmi.
Kot bengalski jest aktywny, zwinny i wesoły, z zapałem oddaje się zabawie. Może stale przebywać w mieszkaniu, ale ponieważ łatwo uczy się chodzić na smyczy, warto zabrać go czasami na spacer. Na zewnątrz będzie mógł potrenować swoją czujność i zwinność, a także zaspokoić ciekawość.
To niezwykle inteligentny kot, który z łatwością uczy się wielu sztuczek. Kot bengalski jest wiecznie skory do zabaw i wiernie towarzyszy we wszystkich czynnościach domowych, nie wyłączając sprawdzania zawartości zmywarki, kosza na śmieci czy temperatury garnka stojącego na piecyku. Należy bacznie pilnować, by ciekawski bengal nie zrobił sobie krzywdy.
Jest bardzo terytorialny i nie pozwoli żadnemu intruzowi wtargnąć na swoje podwórko, potrafi nawet warczeć jak pies w sytuacjach zagrożenia. Chętnie zaprzyjaźni się z mieszkającym pod jednym dachem psem lub kotem, lecz może to wymagać czasu.
Przybiega wołany po imieniu i odpowiada lekko ochrypłym głosem. Wachlarz jego dźwiękowych możliwości jest niezwykle szeroki. Kot bengalski popiskuje, miauczy, grucha, tryluje, a nawet warczy. Oczekuje od opiekuna aktywnego uczestnictwa w takich dyskusjach.